درمان ریشه که به عصب کشی دندان شهرت دارد، در صورت بروز عفونت در مرکز دندان (پالپ) انجام می گیرد. علائم عفونت داخل دندان عبارتند از درد و تورم لثه، دندان درد هنگام غذا خوردن و باد کردن صورت.
علیرغم نگرانی اغلب مردم، عصب کشی دندان بدون درد انجام می شود و عملی زمان بر است که در طی آن دندان شما نجات پیدا می کند. اگر درمان ریشه انجام نشود دندانتان را از دست می دهید. برای عصب کشی دندان از بی حسی موضعی استفاده می شود. پس از عصب کشی دندانپزشک به مدت چهار سال بر وضعیت دندان نظارت می کند تا مطمئن شود عفونت مجدد ایجاد نمی شود.

به بافت نرمی که دور تا دور دندان را در بر گرفته است، «لثه» و به مجموع لثه، استخوان پشتیبان و الیاف نگهدارنده دندان، «پریودنشیوم» می‌ گویند. علم پریودنتولوژی به بررسی این بافت‌ ها در سلامت و بیماری می‌ پردازد. به‌ دلیل آنکه ماندگاری و عملکرد درست دندان‌ ها و سیستم جونده، به‌ بافت‌ های نگهدارنده آن وابسته است، به این مباحث در دندانپزشکی بسیار توجه می‌کنند. این علم برای حفظ و ارتقای کیفیت زندگی تمامی گروه‌ های سنی در جوامع مختلف انسانی کارساز است. به متخصصان این رشته پریودنتیست می‌ گویند.
جراحی لثه و پریودنتولوژی، به بررسی، تشخیص و درمان بیماری های مربوط به بافت‌ های پیرادندانی می‌ پردازد. پیرادندان به اجزاء نگهدارندهٔ دندان‌ ها گفته می شود که پیرامون دندان را احاطه کرده اند که شامل لثه، رُباط‍‌ های پیرادندانی، سمان دندان و استخوان آلوئول است. گاهی هم جراحی لثه به قصد زیبایی انجام می پذیرد به این صورت که سطح دندان توسط بافت نرم لثه پوشانده شده و در نتیجه ظاهری نازیبا به خود می گیرد. با برداشتن نسج اضافه لثه و شکل دادن به بافت استخوانی اطراف، میزان بیشتری از سطح دندان نمایان شده و ظاهر زیباتری به آن می‌ بخشد.

ایمپلنت در واقع پیچ هایی هستند که قطر و بلندی ریشه های طبیعی دندان را دارند و ایمپلنت دندان، در محل ریشه از دست رفته قرار می گیرد و همانند یک ریشه قوی می تواند نیروهای وارده را تحمل نماید. در اغلب موارد میزان موفقیت با ایمپلنت دندان 96 الی 98 درصد می باشد که حتی از بسیاری از درمان های متداول و رایج دندانپزشکی بالاتر است.

ارتودنسی شاخه ای از علم و هنر دندانپزشکی می باشد که به شناسایی پیشگیری و درمان بدشکلی های فک و صورت و مرتبی دندانها که باعث اختلال در اعمال دستگاه جونده و نیز عدم تناسب و نازیبایی اجزاء صورت می شوند می پردازد. این بدشکلی ها می توانند به علت بدشکل بودن یک یا هر دو فک و یا عقب و جلو بودن آنها نسبت به همدیگر بوجود آمده، یا در اثر اشکالاتی که در رویش دندانها پدیدار می شوند، مانند کم و زیاد بودن تعداد دندانها، عدم وجود فضای کافی برای رویش دندانها، بیرون زدگی، کوچک و ریز بودن بیش از حد آنها و نیز مشکلات ماهیچه های صورت پدیدار گردند، علاوه بر این مشکلات که بیشتر جنبه ارثی دارند عوامل محیطی مانند ضربه های قبل هنگام و بعد از تولد به ناحیه صورت و یا عاداتی مانند مکیدن انگشت به طور مداوم تا سنین پس از دبستان و مشکلاتی مانند تنفس دهانی می تواند مشکلات موجود قبلی را تشدید نموده و یا به تنهایی باعث ایجاد بدشکلی فک صورت و دندان ها شوند.